για τον μικρό…

Δεν σε συνάντησαν τα μάτια μου.

Βλέπεις, σε είχαν  συνηθίσει ως μια κινούμενη μπουκίτσα. 

Να μη στέκεσαι. 

Άντε το πολύ-πολύ να ξεκουράζεσαι για λίγο.

Λαχανιασμένος. 

Με το στέρνο σου να δημιουργεί σεισμικές δονήσεις στο στρώμα.

Δεν θα μπορούσαν να σε εντοπίσουν ακίνητο.
Περίμενα να σε βρούμε στα γκαζόν να κυλιέσαι και να μας κάνεις χαρές.

Αλλά η ιερά οδός είναι φαρδύς δρόμος.

Πολύ φαρδύς για την αφεντιά σου.

Μα σε καταλαβαίνω. 

Ξέρω πως είναι να θες να νιώσεις την άγρια και πικρή ομορφιά της λευτεριάς.

και έτσι  πλέον η μπουκίτσα δεν είναι στα χεριά του παιδιού…

Με την λύπη της απώλειας

της πρωινής απαλής ματιά σου,

της βραδινής γεμάτη στοργή υποδοχής σου

και της μεσημεριανής εγωιστικής διατάραξη ησυχίας,

κανένας καφές δεν θα είναι πλέον ο ίδιος.

κάτι θα λύπη...

αντίο…