...η στ:οργή ως έννοια ξεπήδησε σε μια βραδινή βόλτα με την ρ. στα κάστρα της θεσσαλονίκης στις 18 νοέμβρη του '12.
Από τότε λειτούργησε ως κομμάτι μιας κοινότητας στην οποία στηριζόταν και την οποία στήριζε.
Αν και προσωπικό μπλογκ κατά κάποιο τρόπο είχε βαθιά τις ρίζες της σε ένα πολύ συγκεκριμένο συλλογικό πεδίο.
Όταν δεν ήταν ξεκάθαρο κομμάτι αυτού του πεδίου, ήταν βαθύς έρωτας.
Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν γοητευτική φιλία.
Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν αυθόρμητη οργή.
Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν μελαγχολικό πρωινό.
Όταν δεν ήταν αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό βράδυ.
Ότι κι αν ήταν πάντως, παρέμενε ή τέλος πάντων προσπαθούσε να παραμείνει κομμάτι του συλλογικού αυτού πεδίου.
Να παραμείνει κομμάτι της κοινότητας. για την κοινότητα. και την διεύρυνση των ορίων της.
Η στ:οργή αγαπήθηκε, ερωτεύτηκε, υποβιβάστηκε, μίσησε, τσάντισε, γιόρτασε, ξέχασε, βυθίστηκε, ξέσπασε, στεναχώρησε, σκοτώθηκε, ξεχάστηκε, πίεσε, αυτοκτόνησε, αποσυμπίεσε...
Εν τέλει όμως απέτυχε να μείνει.
Να μείνει εκεί.
Στην κοινότητα, στο συλλογικό πεδίο, στην στ:οργή.
Η στ:οργή προσπάθησε πολύ να αναπνεύσει εκ νέου.
Το ήθελε... αφού.
Αλλά δεν τα κατάφερε.
Για αυτό το ταξίδι της σταματάει, εν μέσω δακρύων, κάπου εδώ.
από δω και πέρα θα συναντιόμαστε σε άλλους δρόμους...
tumblr | http://ocean-vide.tumblr.com/
mail | pyrakanthos@espiv.net
κανάλι στο youtube
υγ: αυτό που δεν καλύπτεται δεν είναι τα χιλιόμετρα αλλά τα ανέγγιχτα βιώματα.
υγ2: κάτι τελευταίο και αυτή τη φορά όχι σαν πρόταγμα αλλά σαν..."συντροφική" συμβουλή:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ
γενικά. πουθενά. ποτέ.
υγ3: η στο:ργή πάντα λατρευε(ι) τα υστερόγραφα...
υπό τη διαύγεια της συντριβής,
με πολλή στ:οργή,
για τελευταία φορά
β.
