Δάκρυα είναι αυτός ο άνεμος...

Ανάσα παίρνω να σε διώξω από μέσα μου
φωτιά και νότες να γεννήσει απόψε η γλώσσα μου
να γίνω χρόνος πρόσωπα κάτω από την σμίλη μου
άνεμος που καρτερώ να δροσίσει τα χείλη μου
τώρα; Καίω μυρίζω φόβο και γεύση έχω από πόλεμο
και αντί για ανάσα, θηλιά γύρω απ’ τον λαιμό.
Να γίνω ανεμομάζωμα εφ’ όρου γης, 
σταγόνα στον ωκεανό, σπίθα μες στην φωτιά, φωνής ψιθύρισμα, 
να γίνω σφύριγμα από αγέρι που σε ξύπνησε γλυκά και ήσυχα.
Να γίνω ανέμου φίλημα, ταξίδι αόριστο.
Για κάθε σπιθαμή μου που με βρίσκει εξόριστο
να ακονιστώ με μουσικές που δεν μου μάθανε,
να ακονιστώ με λέξεις που δεν μου μάθανε.
Στα μονοπάτια που μας κρύψανε μα τα βρήκαμε,
στη σκιά του ανέμου και της οργής που καήκαμε.
Να ψάξω για απάγκιο στις χώρες των ματιών 
όσο αποκληρώνω δια παντός τις κόρες των χαρτών

Δάκρυα είναι αυτός ο άνεμος
που ‘ρχεται απ’ την ανατολή και κουρνιάζει πάνω στα στήθια μας
Δάκρυα είναι αυτός ο άνεμος
γυμνός και άσαρκος για να θυμίζει λίγο απ’ την πατρίδα μας

Ανάσα παίρνω να σε διώξω από μέσα μου
ύδωρ και παύσεις να γεννήσει απόψε η γλώσσα μου.
Να ανθίσω αγριολούλουδα στο πέρασμά μου,
όσο στερνές φωνές θα λαχταράνε την λαλιά μου.
Και η αλφαβήτα δεν μου αρκεί να σου μιλήσω.
Κούφια τα γράμματα…
Το αγέρι με το γέρικο πόδι του την φωνή μου να κλωτσάει 
γιατί πονάει όσο στα αυτιά σου δεν φτάνει να σε γλυκάνει,
καημούς να γιάνει και να καλμάρει όσο θα πιάνουμε λιμάνι.
Να γίνει άνεμος να πάρει τον καπνό από το στόμα σου,
βροχή να φέρει να ποτίσει το χώμα σου.
Να κουβαλάει κραυγές να στροβιλίζει σκέψεις,
μνήμες να γίνονται οι ανεμοδαρμένες λέξεις.
Από την γη της θύελλας είμαστε φερμένοι 
για αυτό δεν μας χωράνε τα απάνεμα μέρη.
Γιατί ότι έχουμε είναι ο άνεμος και όσοι συντροφεύουμε.
Και πορευόμαστε…

Δάκρυα είναι αυτός ο άνεμος
που ‘ρχεται απ’ την ανατολή και κουρνιάζει πάνω στα στήθια μας
Δάκρυα είναι αυτός ο άνεμος
γυμνός και άσαρκος για να θυμίζει λίγο απ’ την πατρίδα μας
Έρωτας είναι αυτός ο άνεμος.
Σύντροφος είναι αυτός ο άνεμος.
Συντρόφισσα είναι αυτός ο άνεμος.
Εμείς είμαστε αυτός ο άνεμος.

*το ρεφρέν είναι εμπνευσμένο από το ποίημα «ο άνεμος από την ανατολή» του παλαιστίνιου ποιητή Ταουφίκ Ζαγιάντ.

Παραγωγή-Στίχοι: πυράκανθος