λοιπόν, αυτό ήταν...

...η στ:οργή ως έννοια ξεπήδησε σε μια βραδινή βόλτα με την ρ. στα κάστρα της θεσσαλονίκης στις 18 νοέμβρη του '12.

Από τότε λειτούργησε ως κομμάτι μιας κοινότητας στην οποία στηριζόταν  και την οποία στήριζε.

Αν και προσωπικό μπλογκ κατά κάποιο τρόπο είχε βαθιά τις ρίζες της σε ένα πολύ συγκεκριμένο συλλογικό πεδίο.

Όταν δεν ήταν ξεκάθαρο κομμάτι αυτού του πεδίου, ήταν βαθύς έρωτας.

Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν γοητευτική φιλία.

Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν αυθόρμητη οργή.

Όταν δεν ήταν αυτό, ήταν μελαγχολικό πρωινό.

Όταν δεν ήταν αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό βράδυ.

Ότι κι αν ήταν πάντως, παρέμενε ή τέλος πάντων προσπαθούσε να παραμείνει κομμάτι του συλλογικού αυτού πεδίου.

Να  παραμείνει κομμάτι της κοινότητας. για την κοινότητα. και την διεύρυνση των ορίων της.

Η στ:οργή αγαπήθηκε, ερωτεύτηκε, υποβιβάστηκε, μίσησε, τσάντισε, γιόρτασε, ξέχασε, βυθίστηκε, ξέσπασε, στεναχώρησε, σκοτώθηκε, ξεχάστηκε, πίεσε, αυτοκτόνησε, αποσυμπίεσε...

Εν τέλει όμως απέτυχε να μείνει.

Να μείνει εκεί.

Στην κοινότητα, στο συλλογικό πεδίο, στην στ:οργή.

Η στ:οργή προσπάθησε πολύ να αναπνεύσει εκ νέου.

Το ήθελε... αφού.

Αλλά δεν τα κατάφερε.

Για αυτό το ταξίδι της σταματάει, εν μέσω δακρύων, κάπου εδώ.

από δω και πέρα θα συναντιόμαστε σε άλλους δρόμους...

tumblr |   http://ocean-vide.tumblr.com/

mail |   pyrakanthos@espiv.net

κανάλι στο youtube

υγ: αυτό που δεν καλύπτεται δεν είναι τα χιλιόμετρα αλλά τα ανέγγιχτα βιώματα.

υγ2: κάτι τελευταίο και αυτή τη φορά όχι σαν πρόταγμα αλλά σαν..."συντροφική" συμβουλή:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ

γενικά. πουθενά. ποτέ.

υγ3: η στο:ργή πάντα λατρευε(ι) τα υστερόγραφα...

υπό τη διαύγεια της συντριβής,

με πολλή στ:οργή,

για τελευταία φορά

β.

η κορυφή του παγόβουνου με το όνομα "weirdo"

κάθε φιλί, κάθε χάδι

και ένας μικρός έρωτας.

κάθε αποχωρισμός

κι ένας μικρός θάνατος.

τόπος: Ιθάκη. Για την ακρίβεια το χωριό-αγκυροβόλιο Κιόνι.

Στην αγκαλιά λοιπόν, αυτής της -κατά τα άλλα- απλής γεωγραφικής θέσης δημιουργήθηκαν "γεωγραφικές" σχέσεις. Σχέσεις δηλαδή, οι οποίες καθορίστηκαν έντονα από τα χωρικά σημεία που ξεπήδησαν ή από τα τοπία που έντυσαν τις διάφορες δυναμικές τους. Σχέσεις που είτε υπήρχαν και επαναπροσδιορίστηκαν, είτε υπήρχαν και απλά φρόντισαν να ισχυροποιηθούν και άλλες άφαντες μέχρι και πριν πέντε μέρες ωστόσο ακόμη κι αυτές ήρθαν ακαριαία σε ρήξη με την ανελέητη νηνεμία της πλήξης.

υγ: θα επικοινωνηθούν εν καιρώ κι άλλα πράγματα για τις φυγόκεντρες μέρες γύρω από την ιθάκη, για τις μέρες μέσα στην ιθάκη. άλλωστε χρωστάω ένα feedback από τον μόλο και τις γοητευτικά απόμακρες στιγμές του. τα φιλιά μου.

για τον μόλο,

για την σ., για την φ.,

για τον γ., για την ε., για τον α.,

για ότι πυροδοτήθηκε... για ότι δεν πυροδοτήθηκε...

για την αεικινησία...

γκλιτσ

...η νικοτίνη, 
που κάθε βράδυ που περνά, 
μας πετρώνει όλο κ πιο βαθιά τα χείλη.
εδώ θα μείνει.
στο αντάμωμα μιας μνήμης και χρωμάτων από το δείλι...

κενο.τομίες

mind the trap between the life end death


Πάρε σουγιά και φέρμαρε μου όλες τις πίκρες
νύχτες που μέθυσα για να πνίξω τις φρίκες
μα έμαθαν να κολυμπούν κι ανάσκελα εν τέλει με βρήκες
κοίτα πως το κουφάρι μου ξεβράζει η θάλασσα κάθε μου νύχτα
και τι να πεις;
μια έκφανση ζωής χωρίς να ζεις
κείτομαι καταγής. κοίτα με για να δεις
πόσο αρραγής είναι η θλίψη με τη μανία μου
και τι να πω;
που τα βράδια σε μισώ και τα πρωινά σε αγαπώ.
τα χάνω. το εννοώ.
κάθε χθες σε αγαπώ.
κάθε σήμερα σε μισώ.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
οι φίλοι μας γίνανε ντρόγκες
και οι ντρόγκες μας γίνανε φίλοι μας.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
έρωτες φίλοι ντρόγκες εν τέλει τίποτα

Αναπνοές στο κενό
Μέρες στο κενό
Μέχρι αύριο φτάνει το μέλλον μου
και μέχρι χθες το παρόν μου
σήμερα στο κενό

Ωραία βράδια ρε...
Μισές αναπνοές μέσα σε πλαστικές σακούλες
κι άλλα
άνθρωποι, φώτα γυρνάνε σαν σβούρες
τα πέλματα μας νότες απάνω στις παρτιτούρες των δρόμων
στις σκούρες στρουκτούρες των δρόμων
στις κουμπούρες των χρόνων
μυαλά ξυράφια βρίσκουνε φλέβες
μας κυνηγάν οι ενοχές, ο εαυτός μας και οι χειροπέδες
τις δύσκολες μέρες να έχεις το νου σου στα μάτια
πως να ζωγραφίσω το κενό δίχως χρώματα;
ψάχνουν οι μπάτσοι για δακτυλικά αποτυπώματα
άστους τα μάτια είναι τα μόνα αποτυπώματα αφού αποτυπώνουν ότι δεν λένε τα στόματα

Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
οι φίλοι μας γίνανε ντρόγκες
και οι ντρόγκες μας γίνανε φίλοι μας.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
έρωτες φίλοι ντρόγκες εν τελει τίποτα

Αναπνοές στο κενό
Μέρες στο κενό
Μέχρι αύριο φτάνει το μέλλον μου
και μέχρι χθες το παρόν μου
σήμερα στο κενό

στίχοι-παραγωγή: πυράκανθος

συντροφικά χαιρετίσματα στην Ι γενιά της σαλόνικας

ιδιαίτερα σε ήτα και pas-b

κάποτε βίωσα το μέλλον ως παρόν...*

 στίχοι:

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για απόψε,

μέσα στο λαμπερό κουφάρι της μητρόπολης

βγήκαν στους δρόμους να βρεθούνε έτσι ώστε

οι σειρήνες να χάνονται στην ηχώ τους σαν ανώφελη ζωή

που υποτάχθηκε εφ' όρου σε 3 μοίρες

σαν μοίρες κύκλου που ταχθήκαν στην φαυλότητα

ξεγράψανε την μοίρα και σκοντάψαν σε τελείες

προσπαθώντας να ξεφύγουν για πάντα απ' την πεζότητα.

Οι τελευταίες λέξεις ξεχύθηκαν με λύσσα

σαν ξεριζωμένοι που λαχτάρισαν το χώμα

αναγνωρίζοντας την κάθε σπιθαμή σαν

έρωτας που υφαίνει ρίγη πάνω στο σώμα.

Οι τελευταίες λέξεις ζήτησαν συγγνώμη 

που δεν σαλπάρανε νωρίτερα απ' το στόμα

ανοίξαν τα πανιά τους τώρα μοιάζουν λαιμητόμοι

κοίτα τες διασχίζουν την θάλασσα μόνο αν έχει μπόρα.

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για λίγους

για όσους ναυάγησαν βαθιά στην αγκαλιά μου

χτυπήθηκαν στα βράχια μου τους έπνιξε η θάλασσά μου

στην απόπειρα να αφήσουν πίσω τα ρηχά νερά μου

Οι τελευταίες λέξεις μου γνέψανε αντίο

γιατί ούτε αυτές δεν μπόρεσα εδώ να κρατήσω

απάγκιο δεν έγινα γύρω βροχή και κρύο

χαθήκαν στην ομίχλη μου και δεν γύρισαν πίσω.

Οι τελευταίες λέξεις γινήκαν το νεκράνθεμο

του κόσμου που τις έκλεινε σε παρενθέσεις

λέξεις σκαιές σαν το σάβανο

στις πιο όμορφες σκέψεις που γίναν υποσχέσεις.

Οι τελευταίες λέξεις είναι ο επίλογος

όσων τα βράδια συνεχίζω να γράφω

οι τελευταίες λέξεις γίνανε πρόκες

να μην τις παίρνει ο άνεμος όταν δεν θα υπάρχω

στίχοι-παραγωγή: πυράκανθος

απαγγελία: Μ. Αναγνωστάκης

 *...κι όταν ήρθε το παρόν συνειδητοποίηση ότι έπεσα έξω

η πεμπτ-ουσία της απόστασης.

μάλλον πρέπει να σου πω
με χαμόγελο
κάτι σαν
"κάνε εσύ τη ζωή σου..."

και θα σκεφτώ βουβά καμιά εξυπνάδα μου, του τύπου
"κρίμα είχαμε χημεία μεταξύ μας.
αλλά μόνο εγώ είχα χημεία.
στο κεφάλι μου. στο στομάχι μου."

στέγνωσα.

γίναμε.

κάνε λοιπόν εσύ τη ζωή σου
να κάνω κι εγώ τον θάνατό μου.

γκέρνικα.

έχω μια γκέρνικα. έχω μια γκέρνικα να κοιτά. η γκέρνικα με κοιτά. λες και θέλει το σώμα μου μέσα της. λες και θέλει να γίνω το δέρμα της. λες και θέλει να γίνω συντρίμμι. στον βαθύ μαύρο καμβά της. έχω μια γκέρνικα. έχω μια γκέρνικα να κοιτά το κρεβάτι. έχω μια γκέρνικα πάνω απ' το κρεβάτι. για να επικυρώνει πως κάθε βράδυ είναι πόλεμος ποιος γύρισε από τον πόλεμο κουβαλώντας χαμόγελο;

μάτ-α-ια

μου πες πως/

από τις αϋπνίες έχω κάνει σακούλες    
                                  

και σου πα πως/

τα σκουπίδια μπαίνουν σε σακούλες
                                                                                   
και πως/

έτσι κι αλλιώς                                                                                                     

δεν κοιμάμαι πριν περάσει να με μαζέψει το σκουπιδιάρικο

                                                            
αυτό που σκέφτηκα

όμως και δεν σου είπα 

-για να μην σε τρομάξω-

είναι πως/

και τα πτώματα, σε σακούλες μπαίνουν.        

υγ: 

μόνο μια χάρη.

θάψε με βαθιά μη με ξεθάψουν τα σκυλιά του μέλλοντος.

το υστερόγραφο | πυράκανθος & 1/3 Local Guests

στίχοι: γ.(Local Guests) & πυράκανθος
παραγωγή/μίξη: πυράκανθος

[γ.]
ασχήμιες κι όνειρα στοιβάξαμε στην ίδια λούπα
μαζί με ψεύτικα και αληθινά τα λόγια που σου πα
είναι σα σκούπα που μαζεύει όσα μου 'φτασαν
να σου προσφέρω μες την ίδια μου τη χούφτα
καλύτερα που δεν σε πέτυχα στον ύπνο
στο ίδιο τραπέζι κάθισα που άφησα ξεχασμένο το δείπνο
δεν ξέρω πως θα ήθελες να δείχνω
μα ξέρω πως ανάβω λύχνο και μέσα στα σκοτάδια σου το ρίχνω
είναι το ζάρι πειραγμένο που όλο φέρνω
το ελάχιστο αποτέλεσμα να φύγω απ το inferno
είναι φρένο είναι τραίνο που δεμμένος περιμένω
που στο τελευταίο βαγόνι του και πιο συχνά πηγαίνω
μη λυπάσαι απόψε ήσυχα να κοιμάσαι
θα μείνω ξάγρυπνος για όλο τον κόσμο που φοβάσαι
στα αμέτρητα τοπία που την προσοχή μας στρέψαμε
και στο έδαφος που βρήκαμε άγονο όταν επιστρέψαμε

[ρεφρέν]
Είναι οι φωνές που τέτοιες νύχτες θα με ακούν
να ουρλιάζω με το ξαφνικό σβήσιμο του κεριού
πως χώρεσα όλα εκείνα που μου αρκούν
στα δάχτυλα μονάχα του ενός χεριού;
κι αν πάλι νιώθω την άκρη του μαχαιριού
τοτέ οι φωνές θα αρχίσουν να μου σιγοτραγουδούν
κι αν είναι άδεια η άκρη του μαξιλαριού
τότε θα στείλω τις φωνές για να σε βρουν

[π.]
απόψε στο μελάνι τα δόντια μου θα βουτήξω,
κάθε που σε δαγκώνω κι έναν στίχο να υπογραμμίζω 
από την ποίηση των κυττάρων σου που μια στιγμή πριν σκίσω 
θα φιλώ και θα γυρνώ τις σελίδες σου προς τα πίσω.
για να διαβώ και να διαβάσω όλη σου την έκταση, 
να ψηλαφίσω γράμμα-γράμμα κάθε σου παρένθεση, 
απ' τον χειμώνα ως την άνοιξη, 
απ' την ζωή ως την παραίτηση και πάλι πίσω.
για να αντικρίζω κάθε ανάσα κι ουρλιαχτό, 
να μεταπλάθω το φρικτό σε υποφερτό,
να προσπαθώ να αφεθώ,
να πεθαίνω και να γελώ,
να ξεσκίζω τον ουρανό,
σκαιός και ξένος να κοιτώ
πάνω μας τις νύχτες να περπατούν ξυπόλυτες.
οι ώρες βαδίζουν απόλυτες.
και εγώ να με σκοτώνω λίγο-λίγο.
να πέφτω απαλά.
σαν μαργαρίτα που μαδά τις πιθανότητες...

Princesse de l'oubli

22 & 23.2.16
Κάπου μεσάνυχτα,
μισάνοιχτα τα μάτια,
μισογεμάτα και άδεια.
Κάπου μεσάνυχτα, 
αμυχές αμήχανες στο πάπλωμα.
Η άκρη μου και οι άκρες μου στο πάτωμα.
Το δάγκωμα της ύαινας νόμιζες είναι φίλημα;
Αιμοδιψή σαγόνια που νόμιζες είναι χείλη
μα ήμουν εγώ και είμαι εγώ η ύαινα,
σίγουρος πλέον για τον ποιον θα σκοτώσω στο δείλι μας.
Σου πα τραβήξου από τα χείλη μας.
Ευθυγραμμίστηκαν ο ήλιος, η γη και η σελήνη μας.
Μπροστά στην όψη της παλίρροιας, 
ή σε σπάνε ή σπας εσύ τα κύματα.
Τα γαμημένα ποιήματα που έγραψες για χάρη μου 
κάψτα!
και πέτα στον ωκεανό την στάχτη μου.
χαλάλι μου,
είπα χαλάλι μου.
Γιατί οι μάγισσες μου μοιάζουνε αγάπη μου...

Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης. 
Τι θέλεις;
Μην με ακουμπάς!
Θα γίνεις λίθος και το ξέρεις.
Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης.
Ωραία;
Τώρα που το άκουσες 
κάψε με στην προκυμαία σου...

...είμαι οι σπασμοί και οι ωδές που δεν θα αγγίξεις,
είμαι τα λάθη μου και οι σπασμωδικές κινήσεις.
Είμαι η πριγκίπισσα της λήθης.
τέλος.
βάζω φωτιά στο παλάτι μου.
Μύσις!
Σπάω τα βλέφαρά μου,
σπάω τα χείλη μου,
σπάω τα φώτα για να ανάψω το φιτίλι μου.
πάνω στη μνήμη μου 
στήνω το κυνήγι μου
μια μάγισσα που καίει τη μάγισσα για τη γαλήνη μου
Καλημέρα. 
λιγο μωβ. 
και λίγη πίκρα..
Έψαχνα τον Β., μα δεν τον βρήκα,
χάθηκε ε΄παν...
Μα δεν τον ψάξανε ποτέ γιατί δεν χώραγε πλέον στην αλφαβήτα τους.
Η πυρά κι ο ανθός είναι κομμάτι μου,
μπερδεύτηκες και μου είπες να ανθίσω από τη στάχτη μου.
Ξεχάστηκες;
σου πα οι μάγισσες...
οι μάγισσες μου μοιάζουνε αγάπη μου...

23.5.16
ποιον κόσμο;
εδώ παλεύουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας μόνο.
θα αλλάξουμε...
μια τελευταία ανάσα θα πάρουμε...
και τότε ωκεανέ μου θα ρεφάρουμε.

ηχογραφήθηκε 23.6.16
|μύσις|

εκδηλώσεις για τα 7 χρόνια κατάληψη "Αγρός"

Ραντεβού το σάββατο 28/5 στις 21:00 στο πάρκο τρίτση για τα έβδομα γενέθλια της κατάληψης "Αγρός".

Αυτοκόλλητο για την αλληλεγγύη στους/ις ξεριζωμένους/ες

«Ο ξεριζωμένος δεν θεωρεί τίποτα μόνιμο. Όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, βλέπει παντού έναν δρόμο. Εκεί που οι άλλοι συναντούν τείχη ή βουνά, ακόμη κι εκεί, αυτός βλέπει έναν δρόμο. Επειδή, όμως, βλέπει έναν δρόμο παντού, είναι αναγκασμένος πάντα να αφανίζει τα πράγματα στο πέρασμά του…Επειδή βλέπει δρόμους παντού, τοποθετείται πάντα στα σταυροδρόμια. Καμία στιγμή δεν μπορεί να ξέρει τι μπορεί να φέρει η επόμενη. Ό,τι υπάρχει το κατεδαφίζει, όχι χάριν της κατεδάφισης, αλλά για το δρόμο που περνάει μέσα απ’ αυτό».

-Peter Demetz-

.αλληλεγγύη και δύναμη στους/ις ξεριζομένους/ες αυτής της γης.
.από τον πειραιά μέχρι την ειδομένη/το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.
.να ξεριζώσουμε τα σύνορα.

πυράκανθος, Απρίλης 2016

υγ: ευχαριστίες στον κ. για το απόσπασμα.

Αλλαγή σχεδίων-Local Guests,πυράκανθος,AL/PL

μακριά από την μάτσο κουλτούρα και την γελοιότητα που συνοδεύει τα ντις και τα ραπ μπατλς.
απέναντι για την ακρίβεια.



π:

Χέρια ψηλά θέλουν οι μπάτσοι και οι MCήδες το θέαμα απ' το ραπ έβγαλε χίλιους χιμπατζήδες 2 "μέτρα" κάτω από τη γη για να βρούνε τις ρίζες συνυφασμένα στο μυαλό τους δημιουργία και μπίζνες. Αρτίστες σε κάθε "ντόπα" σας που βγαίνει σας βαφτίζω Θάνου και Κεντέρη με το mic στο χέρι γιατί όποιος λόγο φέρει, φέρει και ευθύνη, φέρει άποψη κι όχι εν τέλει ότι τον συμφέρει. Ε! Μικρό μου αστέρι τράβα σε άλλον γαλαξία ή στον "Γαλαξία" αφού η αξία σου βρίσκεται πίσω απ' τα ταμεία Mics κάτω κάνω ληστεία! και οι μπάτσοι της τέχνης ψάχνουν για 4 στοιχεία. Στην μπατσοσχολή καλών τεχνών τι βαθμό είχες; Αν δάγκωνες το mic σου τώρα δεν θα υπήρχες. Άκου! Η γλώσσα σου δεν έχει κόκαλα, ούτε τσακίζει κόκαλα, ούτε καν από ασπόνδυλα. Καλλιτεχνάδες αραδιάστε τα σεξιστικά σας δίστιχα όσο τα δύστυχα μυαλά σας τρέφουνε τα μαγαζιά και φτιάχνουν τα εγκώμια και το όνομα που φωνασκούν από κάτω τα εμπορεύματά σας. Ποιά μπότα και ποιό τύμπανο; Ποιό Χιπ Χοπ που να πάρει; Δεν είναι χιπ χοπ κόντρα είναι η ουσία όσων ραπάρεις. Οι "μπάρες" σας στο αμπάρι. Είσαστε σεξιστές. Η μόδα το χει τούμπανο κι εσείς κρυφό καμάρι. Τι; Θες μαγαζιά ομοφοβία και εισιτήρια; Σου έκλεισα ένα εγώ με Malaysia Airlines.

Μην σε μπερδεύει το χρώμα στα μπλουζ μεγάλωσε το χιούμορ μου, οι ράπερς βαφτίζουν τις εξυπνάδες τους punchlines.

(« – : “! , ' [...] · ; ”–».*)

.αστυξία//*

*ασφυκτιώντας στην αστιξία της υπόστασης

ασφυκτιώντας στο άστυ

"άτονα γίναν τα φιλιά
ανόρεχτα τα αγκαλιάσματα
όλο και πιο πολύ ξεφτίζει η διάθεσή μου για προσήλωση.
γιατί ετούτο το χωράφι
δεν έχει σημασία ποιος το σπέρνει.
πάντα φυτρώνει μοναξιά." -Ν.Χ.-

σαν το άγχος που καίει την πόλη/
κυλάω μες τις φλέβες της/
από τα πλακόστρωτα ως τις αντένες τις/
από τα νύχια ως το κεφάλι/
απ τις νύχτες ως τις μέρες της/
Διαχειμάζω μες το θέρος/
ξέθωρο απόβραδο στο στόμα της μητρόπολης/
τέλος/
μέρος μηδέν/
μένω ως μηδέν/
σε χίλια χείλη/
να σε κοιτάξω ήθελα/
όσο τα χρώματα χανόντουσαν στη θύελλα/
να σε αγγίξω ήθελα/
όσο τα σώματα χανόντουσαν στη θύελλα/
γιατί τα μάτια σου είναι ανίερα/
δυο μικροσκοπικά βλάσφημα σύμπαντα/
βάζουν φωτιά ε ολα τα ασήμαντα και τα ήρεμα/
Βάζουν φωτιά/
Βάζουν φωτιά στους κόσμους που αναπνέουν στη σιγαλιά/
Αυτή η δροσιά βάζει φωτιά/
Αυτή η φωτιά βάζει δροσιά/
Βάζει φωτιά σε όλα τα ασήμαντα και τα ήρεμα/
Τέλος πάντων και αρχή των τίποτα/
τέλος/


Στίχοι: πυράκανθος
συντροφιά: ντίνος χριστιανόπουλος
Μουσική: απαλλοτριωμένη από το ιντερνέτι

πως;

Πώς τα κατάφερα
να ανακατέψω αυτή την τράπουλα 
με φύλλα που ήταν κατάλευκα;
Πώς τα κατάφερα
να ταράξω αυτή τη θάλασσα
με κύματα που με έπνιξαν ολάκερα;
Πώς τα κατάφερα
να κάνω ουρανό το πάτωμα
ανάμεσα σε άτομα και πλήθη να εκπέμπω ως ελάττωμα;
Πώς τα κατάφερα
να ανασαίνω έτσι άσκοπα;
ε! χάθηκα...
Πώς τα κατάφερα;
ανάθεμα τα δειλινά 
που δεν κατάφερα να υπάρξουν ως άβροχα.
Πώς τα κατάφερα
τα σύννεφα να κάνω άθρυπτα;
να τα σπάσω για να γελάς θα 'θελα...
Πώς κατάφερα
στα μάτια σου σκουριά να άφησα;
κάποτε με ταξίδευαν τώρα είναι σαράβαλα.
Πώς τα κατάφερα
να λέω πως πράττω
μα ακίνητος να στέκομαι σε ένα κρεβάτι ανάσκελα;

Πώς τα κατάφερα;
βυθίσανε τα μάτια σου την θάλασσα...
βυθίστηκε στα μάτια σου η θάλασσα...
βυθίσανε τα μάτια σου την θάλασσα...

Πως τα κατάφερα
να νιώσεις άθυρμα
στης αγάπης μου και του θανάτου μου το αντάμωμα;
Πώς τα κατάφερα
και την ασχήμια μου φυγάδευσα;
μέσα στα πάντα να μαι τα ελάχιστα;
Πώς τα κατάφερα
στον άβακα να μας μετράω ανάποδα
κι αντί για χάντρες να χει δάκρυα;
Πώς τα κατάφερα
με λόγια διάφανα, σε λόγια ανάπηρα
να στηριχτείς παράφορα;
Πώς τα κατάφερα
τραγούδια άγρυπνα, μέσα στην άπνοια, να αναπνέω παράφωνα;
Πώς τα κατάφερα
να μοιάζουν όλα ξενικά και άχρωμα
απ' τα κορμιά ως τα παράθυρα;
Πώς τα κατάφερα
να πνίγω τα μεσάνυχτα
στο νότισμα από κάθε μου βλεφάρισμα;
Πώς τα κατάφερα
να πνίγω τα μεσάνυχτα
στο νότισμα από κάθε μου βλεφάρισμα γαμώτο;

παραγωγή: απαλλοτριωμένη από το ιντερνέτι
στίχοι: πυράκανθος
φωτογραφία: στ:οργή

φλέβα δύο_μηδέν_δεκαέξι