κάποτε βίωσα το μέλλον ως παρόν...*

 στίχοι:

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για απόψε,

μέσα στο λαμπερό κουφάρι της μητρόπολης

βγήκαν στους δρόμους να βρεθούνε έτσι ώστε

οι σειρήνες να χάνονται στην ηχώ τους σαν ανώφελη ζωή

που υποτάχθηκε εφ' όρου σε 3 μοίρες

σαν μοίρες κύκλου που ταχθήκαν στην φαυλότητα

ξεγράψανε την μοίρα και σκοντάψαν σε τελείες

προσπαθώντας να ξεφύγουν για πάντα απ' την πεζότητα.

Οι τελευταίες λέξεις ξεχύθηκαν με λύσσα

σαν ξεριζωμένοι που λαχτάρισαν το χώμα

αναγνωρίζοντας την κάθε σπιθαμή σαν

έρωτας που υφαίνει ρίγη πάνω στο σώμα.

Οι τελευταίες λέξεις ζήτησαν συγγνώμη 

που δεν σαλπάρανε νωρίτερα απ' το στόμα

ανοίξαν τα πανιά τους τώρα μοιάζουν λαιμητόμοι

κοίτα τες διασχίζουν την θάλασσα μόνο αν έχει μπόρα.

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για λίγους

για όσους ναυάγησαν βαθιά στην αγκαλιά μου

χτυπήθηκαν στα βράχια μου τους έπνιξε η θάλασσά μου

στην απόπειρα να αφήσουν πίσω τα ρηχά νερά μου

Οι τελευταίες λέξεις μου γνέψανε αντίο

γιατί ούτε αυτές δεν μπόρεσα εδώ να κρατήσω

απάγκιο δεν έγινα γύρω βροχή και κρύο

χαθήκαν στην ομίχλη μου και δεν γύρισαν πίσω.

Οι τελευταίες λέξεις γινήκαν το νεκράνθεμο

του κόσμου που τις έκλεινε σε παρενθέσεις

λέξεις σκαιές σαν το σάβανο

στις πιο όμορφες σκέψεις που γίναν υποσχέσεις.

Οι τελευταίες λέξεις είναι ο επίλογος

όσων τα βράδια συνεχίζω να γράφω

οι τελευταίες λέξεις γίνανε πρόκες

να μην τις παίρνει ο άνεμος όταν δεν θα υπάρχω

στίχοι-παραγωγή: πυράκανθος

απαγγελία: Μ. Αναγνωστάκης

 *...κι όταν ήρθε το παρόν συνειδητοποίηση ότι έπεσα έξω