η κορυφή του παγόβουνου με το όνομα "weirdo"

κάθε φιλί, κάθε χάδι

και ένας μικρός έρωτας.

κάθε αποχωρισμός

κι ένας μικρός θάνατος.

τόπος: Ιθάκη. Για την ακρίβεια το χωριό-αγκυροβόλιο Κιόνι.

Στην αγκαλιά λοιπόν, αυτής της -κατά τα άλλα- απλής γεωγραφικής θέσης δημιουργήθηκαν "γεωγραφικές" σχέσεις. Σχέσεις δηλαδή, οι οποίες καθορίστηκαν έντονα από τα χωρικά σημεία που ξεπήδησαν ή από τα τοπία που έντυσαν τις διάφορες δυναμικές τους. Σχέσεις που είτε υπήρχαν και επαναπροσδιορίστηκαν, είτε υπήρχαν και απλά φρόντισαν να ισχυροποιηθούν και άλλες άφαντες μέχρι και πριν πέντε μέρες ωστόσο ακόμη κι αυτές ήρθαν ακαριαία σε ρήξη με την ανελέητη νηνεμία της πλήξης.

υγ: θα επικοινωνηθούν εν καιρώ κι άλλα πράγματα για τις φυγόκεντρες μέρες γύρω από την ιθάκη, για τις μέρες μέσα στην ιθάκη. άλλωστε χρωστάω ένα feedback από τον μόλο και τις γοητευτικά απόμακρες στιγμές του. τα φιλιά μου.

για τον μόλο,

για την σ., για την φ.,

για τον γ., για την ε., για τον α.,

για ότι πυροδοτήθηκε... για ότι δεν πυροδοτήθηκε...

για την αεικινησία...

γκλιτσ

...η νικοτίνη, 
που κάθε βράδυ που περνά, 
μας πετρώνει όλο κ πιο βαθιά τα χείλη.
εδώ θα μείνει.
στο αντάμωμα μιας μνήμης και χρωμάτων από το δείλι...

κενο.τομίες

mind the trap between the life end death


Πάρε σουγιά και φέρμαρε μου όλες τις πίκρες
νύχτες που μέθυσα για να πνίξω τις φρίκες
μα έμαθαν να κολυμπούν κι ανάσκελα εν τέλει με βρήκες
κοίτα πως το κουφάρι μου ξεβράζει η θάλασσα κάθε μου νύχτα
και τι να πεις;
μια έκφανση ζωής χωρίς να ζεις
κείτομαι καταγής. κοίτα με για να δεις
πόσο αρραγής είναι η θλίψη με τη μανία μου
και τι να πω;
που τα βράδια σε μισώ και τα πρωινά σε αγαπώ.
τα χάνω. το εννοώ.
κάθε χθες σε αγαπώ.
κάθε σήμερα σε μισώ.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
οι φίλοι μας γίνανε ντρόγκες
και οι ντρόγκες μας γίνανε φίλοι μας.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
έρωτες φίλοι ντρόγκες εν τέλει τίποτα

Αναπνοές στο κενό
Μέρες στο κενό
Μέχρι αύριο φτάνει το μέλλον μου
και μέχρι χθες το παρόν μου
σήμερα στο κενό

Ωραία βράδια ρε...
Μισές αναπνοές μέσα σε πλαστικές σακούλες
κι άλλα
άνθρωποι, φώτα γυρνάνε σαν σβούρες
τα πέλματα μας νότες απάνω στις παρτιτούρες των δρόμων
στις σκούρες στρουκτούρες των δρόμων
στις κουμπούρες των χρόνων
μυαλά ξυράφια βρίσκουνε φλέβες
μας κυνηγάν οι ενοχές, ο εαυτός μας και οι χειροπέδες
τις δύσκολες μέρες να έχεις το νου σου στα μάτια
πως να ζωγραφίσω το κενό δίχως χρώματα;
ψάχνουν οι μπάτσοι για δακτυλικά αποτυπώματα
άστους τα μάτια είναι τα μόνα αποτυπώματα αφού αποτυπώνουν ότι δεν λένε τα στόματα

Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
οι φίλοι μας γίνανε ντρόγκες
και οι ντρόγκες μας γίνανε φίλοι μας.
Ι γενιά ντρόγκια και ποιήματα
έρωτες φίλοι ντρόγκες εν τελει τίποτα

Αναπνοές στο κενό
Μέρες στο κενό
Μέχρι αύριο φτάνει το μέλλον μου
και μέχρι χθες το παρόν μου
σήμερα στο κενό

στίχοι-παραγωγή: πυράκανθος

συντροφικά χαιρετίσματα στην Ι γενιά της σαλόνικας

ιδιαίτερα σε ήτα και pas-b

κάποτε βίωσα το μέλλον ως παρόν...*

 στίχοι:

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για απόψε,

μέσα στο λαμπερό κουφάρι της μητρόπολης

βγήκαν στους δρόμους να βρεθούνε έτσι ώστε

οι σειρήνες να χάνονται στην ηχώ τους σαν ανώφελη ζωή

που υποτάχθηκε εφ' όρου σε 3 μοίρες

σαν μοίρες κύκλου που ταχθήκαν στην φαυλότητα

ξεγράψανε την μοίρα και σκοντάψαν σε τελείες

προσπαθώντας να ξεφύγουν για πάντα απ' την πεζότητα.

Οι τελευταίες λέξεις ξεχύθηκαν με λύσσα

σαν ξεριζωμένοι που λαχτάρισαν το χώμα

αναγνωρίζοντας την κάθε σπιθαμή σαν

έρωτας που υφαίνει ρίγη πάνω στο σώμα.

Οι τελευταίες λέξεις ζήτησαν συγγνώμη 

που δεν σαλπάρανε νωρίτερα απ' το στόμα

ανοίξαν τα πανιά τους τώρα μοιάζουν λαιμητόμοι

κοίτα τες διασχίζουν την θάλασσα μόνο αν έχει μπόρα.

Οι τελευταίες λέξεις γράφτηκαν για λίγους

για όσους ναυάγησαν βαθιά στην αγκαλιά μου

χτυπήθηκαν στα βράχια μου τους έπνιξε η θάλασσά μου

στην απόπειρα να αφήσουν πίσω τα ρηχά νερά μου

Οι τελευταίες λέξεις μου γνέψανε αντίο

γιατί ούτε αυτές δεν μπόρεσα εδώ να κρατήσω

απάγκιο δεν έγινα γύρω βροχή και κρύο

χαθήκαν στην ομίχλη μου και δεν γύρισαν πίσω.

Οι τελευταίες λέξεις γινήκαν το νεκράνθεμο

του κόσμου που τις έκλεινε σε παρενθέσεις

λέξεις σκαιές σαν το σάβανο

στις πιο όμορφες σκέψεις που γίναν υποσχέσεις.

Οι τελευταίες λέξεις είναι ο επίλογος

όσων τα βράδια συνεχίζω να γράφω

οι τελευταίες λέξεις γίνανε πρόκες

να μην τις παίρνει ο άνεμος όταν δεν θα υπάρχω

στίχοι-παραγωγή: πυράκανθος

απαγγελία: Μ. Αναγνωστάκης

 *...κι όταν ήρθε το παρόν συνειδητοποίηση ότι έπεσα έξω

η πεμπτ-ουσία της απόστασης.

μάλλον πρέπει να σου πω
με χαμόγελο
κάτι σαν
"κάνε εσύ τη ζωή σου..."

και θα σκεφτώ βουβά καμιά εξυπνάδα μου, του τύπου
"κρίμα είχαμε χημεία μεταξύ μας.
αλλά μόνο εγώ είχα χημεία.
στο κεφάλι μου. στο στομάχι μου."

στέγνωσα.

γίναμε.

κάνε λοιπόν εσύ τη ζωή σου
να κάνω κι εγώ τον θάνατό μου.