μία φωτογραφία και ένας μονταρισμένος μονόλογος...

"Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.

Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου.

Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό.

Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου.

Και να σου τρίβω το σβέρκο σου.

Και να σου φιλάω τα πόδια σου.

Και να σου κρατάω το χέρι σου.

Και να βγαίνουμε για φαγητό.

Και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου.

Και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες.

Και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο.

Και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι.

Και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν.

Και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.

Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου.

Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω.

Και να τρελαίνομαι όταν αργείς.

Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα.

Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια.

Και να 'μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο.

Και να 'μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς.

Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου.

Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου.

Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου.

Και να τρομάζω όταν θυμώνεις.

Και τo ένα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο.

Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία.

Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς.

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω.

Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω.

Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου.

και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι.

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου.

Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες.

Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες.

και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις.

Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς.

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω.

Και ν' αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω.

Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι.

Και να σου λέω για το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε.

Και να σου γράφω ποιήματα.

Και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις.

Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια.

Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις.

Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα.

Και να θέλω ότι θέλεις.

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής.

Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου.

Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο.

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω.

Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς.

Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου.

Και να ξεχνάω ποιος είμαι.

Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί.

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο 

τον ακάθεκτο,

τον ακατάλυτο, 

τον ακατάσβεστο, 

τον μεταρσιωτικό, 

τον ψυχαναληπτικό, 

τον άνευ όρων, 

τον τα πάντα πληρούντα, 

τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, 

έρωτά μου για σένα."

από το "Crave" της Sarah Kane