τρεις και είκοσι.

Φαύλοι κύκλοι κάτω από το φως μου,

σε χρώμα μαύρο να ζωγραφίζουνε τον κόσμο μου.

Η Ίρις πέθανε καθώς μετέφερε τους φθόγγους μου, 

έγινε τόξο και με στόχευε ο ουρανός μου.

Δως μου ένα χαμόγελο να φύγω, 

για λίγο,

όσο διαρκεί...μία από τις πτώσεις μου.

Δυο δάκρυα χείμαρροι παρασέρνουν τις οχυρώσεις μου,
γυμνός μπροστά σου για να χαζεύεις την ασχήμια μου.

Έι μίλα μου!

Είναι ξημέρωμα πλέον και μένω ανώφελος.

Στην όψη των ματιών σου πάντα παραμένω σιωπηλός, 

στο χείλος γκρεμού. Εκεί που αξίζω.

Απ' το γαλάζιο ως το γκρίζο.

Αγγίζω το ανέγγιχτο κορμί μου και δακρύζω,

από το μίσος μου απομυζώ ό,τι ελπίζω

όσο τα βράδια στο στρώμα στριφογυρίζω

για να μεθύσω τις σκέψεις που με απομακρύνουν.

Απ' όλα και όλους...

χειμώνας 2015.